Dokładnych informacji o wielkości zajmowanego areału przez żubry, wędrówkach, składzie i grup itp. dostarczają badania telemetryczne. Wybranym żubrom zakłada się obrożę z nadajnikiem i systematycznie się je obserwuje. Na podstawie tych badań ustalono, że w końcu lat 90-ych żubry zajmowały areał wynoszący około 450 km² co stanowi 60 - 70% całej powierzchni Puszczy Białowieskiej, a więc prawie cały obszar atrakcyjny dla tych zwierząt. Wzrostowi liczebności populacji żubrów w Puszczy Białowieskiej towarzyszyły przemieszczenia żubrów poza granice lasu na grunty rolne. Samce zaczęły wychodzić poza teren lasu już w latach 1960, ale liczba byków wychodzących poza granice Puszczy jest zmienna, natomiast samic stale rośnie. Liczba krów migrujących poza granice Puszczy rosła systematycznie wraz ze wzrostem liczebności populacji, od momentu kiedy liczebność populacji przekroczyła 260 osobników w 1994 roku. Pozwala to przypuszczać, że w okresie jesienno-zimowym baza pokarmowa polskiej części Puszczy Białowieskiej jest niewystarczająca dla populacji żubrów, której liczebność jest bliska 500 osobników. Rozprzestrzenianiu się żubrów na tereny rolne towarzyszył wzrost areału populacji wynosząc w latach 2005-2006 około 610 km², a w 2009 roku - 780 km² .

Areał grupy mieszanej może przekraczać 100 km² a dorosłego samca maksymalnie może osiągać 140 km². Areały kilku grup mogą się pokrywać, a przy spotkaniu może dochodzić do okresowego łączenia się grup i do wymiany osobników. Największe areały mają dorosłe samce biorące udział w rozrodzie, gdyż mogą odwiedzać kilka grup. Areał zimowy jest znacznie mniejszy i wynosi średnio 10 km². Warunki pogodowe istotnie wpływają na wielkość areałów zimowych. Podczas mroźnych zim z długotrwałą pokrywą śnieżną żubry zajmują najmniejsze areały i przebywają w najbliższym sąsiedztwie miejsc dokarmiania. Mróz i śnieg ograniczają ruchliwość żubrów. Podczas lekkich i mało śnieżnych zim zajmują większe areały i preferują pokarm naturalny.