
![]() |
![]() |
,,PNRP’’ 34(3) – 2015 r.
Ekspansja Iphiclides podalirius (Linnaeus, 1758) STRESZCZENIE Artyku³ prezentuje ekspansjê motyla Iphiclides podalirius (Linnaeus, 1758), gatunku chronionego i nara¿onego na wyginiêcie w Polsce. Autorzy prace terenowe prowadzili w latach 2010-2014 w regionie Podkarpacia obejmuj±cym cztery makroregiony (Beskidy Lesiste, Beskidy ¦rodkowe, Pogórze ¦rodkowobeskidzkie i Kotlina Sandomierska). £±cznie praca prezentuje 101 rekordów z 60 stanowisk rozmieszczonych w 27 (w tym 23 nowych) kwadratach UTM. W zwi±zku z du¿a liczb± obserwacji dokonanych przez autorów oraz d³ugim okresem prowadzonych badañ ustalono rozk³ad czasowy pojawu postaci dojrza³ych na Podkarpaciu. Tak znaczny wzrost stanowisk, I. podalirius na Podkapraciu mo¿na t³umaczyæ wspó³wystêpowaniem wielu korzystnych dla tego gatunku czynników. Do najistotniejszych mo¿na zaliczyæ zmiany zachodz±ce ostatnimi laty w rolnictwie, oraz zmiany klimatyczne. W Polsce przebiega pó³nocna granica zasiêgu I. podalirius, co wi±¿e siê z fluktuacjami liczby stanowisk. W takim przypadku bardzo wa¿ne dla ochrony gatunku jest zachowanie odpowiedniej liczby siedlisk które mo¿e zasiedliæ podczas okresowych ekspansji.
STRESZCZENIE W Parku Krajobrazowym Miêdzyrzecza Warty i Widawki w latach 2011-2014 prowadzono badania maj±ce na celu poznanie zró¿nicowania gatunkowego i rozmieszczenia motyli w parku. Owady od³awiano na siedmiu sta³ych powierzchniach, zlokalizowanych w najcenniejszych przyrodniczo obszarach parku. By³y to: dolina Warty w Stroñsku, zespó³ przyrodniczo-krajobrazowy „Dolina Grabi", zespó³ przyrodniczo-krajobrazowy „Góry Wapienne", rezerwat „Winnica", rezerwat „Ho³da", rezerwat „Korzeñ" i u¿ytek ekologiczny „Góra Charlawa". Ogó³em stwierdzono 837 gatunków z 53 rodzin, w tym 76 gatunków nowych dla województwa ³ódzkiego. W zebranym materiale na uwagê zas³uguj± 2 gatunki nie wykazywane dotychczas w Polsce (Blastobasis glandulella i Phalonidia udana) oraz 9 gatunków z „Czerwonej listy zwierz±t gin±cych i zagro¿onych w Polsce" (Zygaena carniolica, Apomyelois bistriatella, Papilio machaon, Limenitis populi, Apatura ilia, Apatura iris, Lycaena dispar, Drymonia velitaris, Nola cristatula). W zebranym materiale wyró¿niono ponadto 33 gatunki rzadko notowane w Polsce, do których nale¿± m.in.: Eriocrania chrysolepidella, Depressaria sordidatella, D. ultimella, Hypatopa inunctella, Coleophora coronillae, C. silenella, Stomopteryx remisella, Syncopacma cinctella, Anarsia spartiella, Endothenia nigricostana, Lobesia virulenta, Eucosma aemulana, Notocelia tetragonana, Barbara herrichiana, Pammene giganteana, Oxyptilus distans i Glyptoteles leucacrinella. Liczba motyli wykazanych w parku stanowi 25,7% fauny tej grupy owadów w Polsce.
STRESZCZENIE W ramach ichtiologicznego monitoringu cieków PNGS badania przeprowadzono we wrze¶niu 2014 roku. Mia³y one dwa g³ówne cele: A/ ocenê sk³adu gatunkowego, rozsiedlenia, zagêszczenia i struktury populacji dominuj±cych, rodzimych gatunków ryb po up³ywie 5 lat w potoku Czerwona Woda. Ryby ³owi³a ta sama ekipa na tych samych stanowiskach i tym samym sprzêtem jak w poprzednim okresie. B/ ze wzglêdu na to, ¿e zmieni³ siê sk³ad gatunkowy ichtiofauny zbiornika „Na Czerwonej Wodzie" w wyniku prywatnych samowolnych introdukcji, w którym znalaz³o siê kilka obcych i inwazyjnych gatunków ryb postanowiono spu¶ciæ z niego wodê w celu ich usuniêcia z terenu PNGS. Stwierdzono, ¿e poza rodzimym pstr±giem potokowym w tym górskim zbiorniku wystêpuje licznie p³oæ (Rutilus rutilus), okoñ (Perca fluviatilis), kr±p (Abramis bjoerkna), lin (Tinca tinca), oraz dwa gatunki uznane za inwazyjne w Polsce, s± to: kara¶ srebrzysty (Carassius gibelio) i rak prêgowaty (Oronectes limosus). £±cznie na 6 stanowiskach zlokalizowanych na potoku z³owiono 59 pstr±gów potokowych (Salmo trutta m. fario). Badania monitoringowe wykaza³y zmniejszenie siê zasiêgu wystêpowania pstr±ga w Czerwonej Wodzie oraz spadek jego zagêszczenia i biomasy. Osobniki o d³ugo¶ci ca³kowitej ponad 22 cm nie zosta³y stwierdzone. Obecno¶æ obcych gatunków ryb w akwenie „Na Czerwonej Wodzie' to b³êdna i samowolna dzia³alno¶æ zarybieniowa „cz³owieka z wiadrem". Wed³ug naszej oceny w zbiorniku pozosta³a pewna ilo¶æ narybku p³oci i okonia, co grozi ich ponown± „eksplozj± populacyjn±" w efekcie czego kosztowny i pracoch³onny zabieg od³owienia niepo¿±danych gatunków ryb na terenie PNGS trzeba bêdzie powtórzyæ za 4-5 lat.
STRESZCZENIE
Torfowiskowy rezerwat przyrody „Bia³e £ugi" znajduje siê w centralnej
czê¶ci województwa ¶wiêtokrzyskiego (powiat kielecki, gmina
Daleszyce). Powierzchnia rezerwatu wynosi 408,44 ha, z czego
wiêkszo¶æ stanowi± torfowiska wysokie i przej¶ciowe. Ze
zbiorowisk le¶nych najwiêkszy udzia³ maj± olsy, ³êgi, bór
bagienny, bór mieszany i bór ¶wie¿y, ponadto znaczny udzia³ maj±
zbiorowiska zaro¶lowe. £±ki zajmuj± zaledwie 6% powierzchni
rezerwatu. Jedyne wiêksze cieki to dwa potoki - Czarna, która ma
swoje ¼ród³o w po³udniowej czê¶ci rezerwatu, a tak¿e jej
bezimienny, lewy dop³yw. Pozosta³e cieki to rowy melioracyjne,
odwadniaj±ce torfowisko. W rezerwacie wystêpuj± s± tylko
niewielkie zbiorniki, zlokalizowane g³ównie w czê¶ci po³udniowej,
gdy¿ na Czarnej obecne s± rozlewiska bobrowe.
STRESZCZENIE
Torfowiskowo-le¶ny rezerwat przyrody „S³opiec" po³o¿ony jest w centralnej czê¶ci
województwa ¶wiêtokrzyskiego, w s±siedztwie wsi Zache³mie, 12 km
na po³udniowy wschód od Kielc. Rezerwat obejmuje powierzchniê 8,18
ha, z czego wiêkszo¶æ stanowi± podmok³e tereny torfowisk,
obecnie w du¿ej czê¶ci wyparte przez zbiorowiska le¶ne, g³ównie
gr±dy, olsy, lasy mieszane i bory mieszane. G³ównym przedmiotem
ochrony jest torfowisko przej¶ciowe po³o¿one w niecce terenowej w
dolinie rzeki Belnianki, a ¶ci¶lej - wystêpuj±ce tam rzadkie
gatunki ro¶lin bagiennych.
DYSKUSJA
Materia³y do oceny bioró¿norodno¶ci Puszczy Bia³owieskiej. STRESZCZENIE
Badania w Puszczy Bia³owieskiej prowadzone od ponad 150 lat wykaza³y
wystêpowanie na jej terenie tysiêcy gatunków organizmów. Oprócz
gatunków i form znanych nauce ju¿ w po³owie XIX wieku na podstawie
okazów zebranych w Puszczy Bia³owieskiej opisano nowe dla nauki
gatunki owadów. Wraz z wzrostem intensywno¶ci ros³a ilo¶æ nowych
dla nauki gatunków. Z biegiem czasu liczne z opisanych z Puszczy
nowych dla nauki gatunków zosta³y uznane za synonimy lub te¿ formy
czy podgatunki znanych wcze¶niej gatunków, ewentualnie opis nowych
gatunków nie odpowiada³ kryteriom kodeksu nomenklatury
przyrodniczej. |