Potwierdzono inwazję świerzbowca w skórze zwierzęcia. Świerzb drążący Sarcoptes scabiei jest pasożytem skóry. Może być również niebezpieczny dla ludzi (zoonoza). Występuje w całej Polsce u zwierząt wolno żyjących, najczęściej u lisów i jenotów. Coraz częściej stwierdza się też inwazje świerzbowca u rysi i wilków. Świerzbowce pasożytują w głębszych warstwach naskórka w wydrążonych przez siebie korytarzach. Do zarażenie świerzbowcem dochodzi poprzez bezpośredni kontakt ze zwierzęciem chorym oraz korzystanie ze wspólnych legowisk, a także innych miejsc aktywności. Poza żywicielem, świerzbowiec może przeżyć w środowisku od 3 do 14 dni w zależności od warunków atmosferycznych, m. in. temperatury i wilgotności. U zwierząt zarażonych stwierdza się na początku miejscowy stan zapalny skóry, który z czasem może rozprzestrzenić się na całą powierzchnią ciała. Dochodzi do zrogowacenia warstw naskórka oraz uszkodzenia mieszków włosowych, czego skutkiem jest wyłysienie. Miejscem najbardziej narażonym na występowanie świerzbu jest skóra warg, grzbiet nosa, małżowiny uszne oraz ogon. Przy inwazji świerzbowcem występuje bardzo silny świąd, który powoduje dyskomfort dla zwierzęcia i dekoncentrację uniemożliwiającą zdobywanie pokarmu.  W miarę zaawansowania zmian, w wyniku wychudzenia organizmu, zwierzę ma zaburzoną termoregulację. Dlatego też, dzikie zwierzę najczęściej umierają z wychłodzenia i głodu, a przed śmiercią bardzo cierpią.

Obserwowany wzrost liczby przypadków świerzbu u wilków na terenie Puszczy Białowieskiej może być związany z ociepleniem klimatu tj. wzrostem temperatur i krótkim zaleganiem pokrywy śnieżnej szczególnie w dwóch ostatnich latach (dane IMGW dla stacji Białowieża). Zarażone pasożytem wilki będą szukały cieplejszych schronień takich jak np. stogi na łąkach, co dodatkowo może przyczynić się do ułatwienia przetrwania roztoczy w środowisku i zagrożenia ekspozycją świerzbowcami kolejnych osobników.