Żubry nizinne najdłużej przetrwały w Puszczy Białowieskiej. Przed I wojną światową było w Puszczy ponad 700 żubrów.
Z pożogi wojennej nie uszła z życiem ani jedna sztuka. Ostatni żubr w Puszczy zginął w 1919 roku. Żubry tego podgatunku przetrwały jednak w niewielkiej liczbie w ogrodach zoologicznych i zwierzyńcach w kilku krajach europejskich. W celu zespolenia wysiłków nad uratowaniem ocalałej garstki żubrów utworzono w 1923 roku Międzynarodowe Towarzystwo Ochrony żubra. Pierwszym zadaniem Towarzystwa była ewidencja wszystkich żubrów czystej krwi. Na koniec 1924 roku naliczono zaledwie 54 żubry na całym świecie, z czego tylko niewielka część zwierząt przedstawiała wartość hodowlaną. Pierwszy rejestr żubrów sporządzony w postaci Księgi Rodowodowej żubra ukazał się w 1932 roku w Niemczech. Wydawnictwo to istnieje do dnia dzisiejszego, a poszczególne zeszyty, począwszy od 1947 roku, ukazują się w Polsce. Żubry z hodowli zamkniętej, o znanym pochodzeniu, otrzymują imiona i numery rodowodowe. Natomiast w stosunku do wolnych stad prowadzi się tylko ewidencję ilościową.