Występowanie: duże kompleksy leśne we wschodniej i centralnej Europie, małe izolowane populacje w zachodniej Europie, w Polsce głównie w części wschodniej, południowej i północno-wschodniej

Pokarm: mięsożerny, podstawowy pokarm stanowią jelenie, sarny, dziki

Cechy budowy: wydłużony ogon, długie nogi, szeroka głowa z małymi uszami, puszysty ogon, szara sierść

Ciężar ciała: osobniki dorosłe 35 -70 kg

Sezon rozrodczy: koniec stycznia - początek lutego

Długość ciąży: 62 -64 dni

Porody: kwiecień-maj, zwykle 4-6 szczeniąt

Długość życia: do 16 lat

Liczebność: w polskiej części Puszczy Białowieskiej około 30 osobników, w Polsce żyje 500-700 wilków.

Żyje w grupach rodzinnych zwanych watahami o wyraźnej strukturze hierarchicznej. W Puszczy Białowieskiej watahy składają się zwykle z 4-8 osobników. Zwierzę chronione w Polsce od 1998 r.

Na przestrzeni wieków wilk był bezlitośnie tępiony przez człowieka, dawniej jako konkurent do zasobów białka zwierzęcego, później na skutek mitu bezwzględnego drapieżcy, groźnego nawet dla ludzi. Jeszcze nie tak dawno stanowił obiekt pożądania myśliwych. Wilki ginęły od broni palnej przy specjalnie wykładanych przynętach bądź osaczane fladrami. Te różnokolorowe szmatki przywiązane do sznura stanowiły barierę, którą wilk bał się pokonać. Rolę "rozsądnego" drapieżcy usiłował przejąć człowiek. Czynił to jednak nie zawsze skutecznie doprowadzając często do nadmiernego wzrostu liczebności kopytnych lub na tyle egoistycznie, że naruszał strukturę wiekową i płciową populacji, starając się pozyskać okazałe trofea, na przykład byków jeleni czy koziołków saren. Obecność wilków w kompleksie leśnym wpływa na zachowanie się potencjalnych ofiar, zwierzęta te są zawsze czujne i ostrożne. Pozwólmy zatem żyć w Puszczy Białowieskiej kilku watahom wilków, jako naturalnemu elementowi tego środowiska przyrodniczego.