WYSOKIE DRZEWA CZ. II (str. 2)
Wojciech Adamowski
Sylwetka ¿adnego innego drzewa nie kojarzy siê tak jednoznacznie jak smuk³a sylwetka ¶wierka pospolitego Picea abies. Od nieco podobnej jod³y mo¿na go odró¿niæ po krótkich, ostrych ig³ach i zwisaj±cych szyszkach, opadaj±cych w ca³o¶ci. ¦wierk pospolity wystêpuje masowo w strefie tajgi w Skandynawii i europejskiej czê¶ci Rosji, a tak¿e w górach Europy ¦rodkowej. Te na zdjêciu rosn± w Parku Pa³acowym w Bia³owie¿y.

RÓ¯NORODNO¦Æ KSZTA£TÓW OWOCNIKÓW CZ. I (str. 6)
Anna Kujawa
Gdy prosimy kogo¶ o narysowanie grzybowego owocnika, to najczê¶ciej na kartce pojawia siê kszta³t podobny do prawdziwka lub muchomora. Tymczasem bogactwo kszta³tów grzybów jest ogromne i rozgl±daj±c siê uwa¿nie wokó³, mo¿na zauwa¿yæ owocniki zupe³nie odbiegaj±ce wygl±dem od tych, które jeste¶my sk³onni przypisywaæ grzybom.

AMATORZY ¦WIERKA (str. 10)
Marek W. Koz³owski
¦wierko¿ercy, maj±ce d³ug± historiê zwi±zki owadów ze swym drzewem ¿ywicielskim, wytworzy³y szereg specyficznych z nim powi±zañ. Charakter tych zwi±zków daje siê stre¶ciæ w takich s³owach jak: „podjadanie”, „manipulowanie”, „dobijanie”, a nawet „podtruwanie”. Warto nieco przybli¿yæ te ciekawe uk³ady.

PRZYBYSZ Z DALEKIEGO WSCHODU (str. 12)
Cezary Mitrus
Na terenie Polski mucho³ówka ma³a jest gatunkiem nielicznym i najczê¶ciej mo¿na j± spotkaæ we wschodniej czê¶ci kraju, w du¿ych kompleksach le¶nych, z drzewostanami li¶ciastymi. W gr±dach Bia³owieskiego Parku Narodowego, gdzie znajduje wiele dogodnych miejsc do rozrodu, osi±ga do¶æ wysokie zagêszczenia, do ponad 2 par na 10 ha. Jest rzadko¶ci± na zachodzie Europy.

SKARB W PUSZCZY BIA£OWIESKIEJ (str. 15)
Tomasz Samojlik, Piotr Daszkiewicz
Oko³o 1820 roku w puszczañskich wsiach i osadach kr±¿y³a wie¶æ o skarbie w uroczysku Zamczysko, odkrytym przypadkiem przez ch³opa ze wsi Tuszemla. Spraw± zainteresowa³ siê sêdzia ziemski powiatu pru¿añskiego Antoni Skrodzki, który rozkaza³ swoim ludziom przekopanie okolic Zamczyska. Poszukiwania nie przynios³y rezultatu, jednak wie¶æ o nich szeroko siê roznios³a i Skrodzki zmuszony by³ poinformowaæ o sprawie zwierzchnika – wielkiego ksiêcia Konstantego. Ten z kolei zleci³ zbadanie sprawy gubernatorowi grodzieñskiemu Bobiatyñskiemu, który w 1825 roku poleci³ kolejny raz przekopaæ uroczysko Zamczysko. Akcja poszukiwawcza przynios³a odkrycie kamieni, które wziêto za resztki fundamentów oraz szkieletów i skorup niewielkich naczyñ glinianych. De Ronke podsumowa³, i¿ jest to miejsce mogi³ „mo¿e jeszcze s³owiañskich”.