PNRP 30(3-4) 2011 r.

 Materia³y do bioty porostów i grzybów naporostowych
rezerwatu „Brwilno" (¦rodkowa Polska)

STRESZCZENIE

Artyku³ prezentuje wyniki badañ prowadzonych w rezerwacie „Brwilno" w ¶rodkowej Polsce. Rezerwat ten zlokalizowany jest w bliskiej odleg³o¶ci od miasta P³ock oraz najwiêkszego zak³adu rafineryjno-petrochemicznego w Polsce. Badania prowadzono od lipca 2009 do listopada 2010 roku. Odnaleziono 54 gatunki porostów i 3 gatunki grzybów naporostowych. Najliczniejsz± grupê porostów stanowi³y epifity. Najwiêksz± liczbê gatunków odnotowano na korze dêbów, grabów, sosen i wi±zów. Tylko jeden gatunek odnaleziono na pod³o¿u skalnym. W¶ród gatunków tworz±cych biotê rezerwatu 5 jest objêtych ochron± prawn± w Polsce: Evernia prunastri, Melanelixia fuliginosa, M. subaurifera, Parmeliopsis ambigua, Ramalina pollinaria. Odnaleziono tak¿e gatunki wymieniane w Polskiej Czerwonej Li¶cie Porostów Zagro¿onych. W¶ród nich wyst±pi³ gatunek zaklasyfikowany do kategorii ,,nara¿one'' (VU): Ramalina pollinaria, 4 gatunki „bliskie zagro¿enia" (NT): Arthothelium ruanum, Chaenotheca trichialis, Graphis scripta, Evernia prunastri, 1 gatunek „s³abo zagro¿ony" (LC): Strangospora pinicola, a tak¿e Lecanora persimilis, wymagaj±cy uzupe³nienia danych o rozmieszczeniu (DD). Artyku³ nawi±zuje do zagadnienia wp³ywu zanieczyszczeñ powietrza na stan bioty porostów oraz zwraca uwagê na rolê dolin rzecznych w zachowaniu ró¿norodno¶ci biologicznej porostów.

Nowe, rzadkie i interesuj±ce gatunki porostów
Bia³owieskiego Parku Narodowego

STRESZCZENIE

Artyku³ przedstawia nowe, rzadkie w skali kraju i interesuj±ce gatunki porostów stwierdzone w latach 2009 - 2010 na terenie Bia³owieskiego Parku Narodowego. W trakcie przeprowadzonych badañ stwierdzono 28 cennych gatunków porostów na 96 stanowiskach. Wiêkszo¶æ z nich stanowi± gatunki zaliczane do reliktów lasu pochodzenia pierwotnego, posiadaj±ce wysok± kategoriê zagro¿enia w kraju. Do szczególnie interesuj±cych nale¿y zaliczyæ: Bryoria capillaris, Chaenotheca brachypoda, C. brunneola C.stemonea, Cladonia parasitica, Evernia divaricata, Lecanactis abietina, Melanohalea exasperata, Microcalicium disseminatum, Pertusaria alpina, Usnea barbata, U. ceratina, U. florida, U. glabrescens, U. lapponica, U. wasmuthi. Jeden gatunek - Calicium abietinum zosta³ stwierdzony po raz pierwszy w Puszczy Bia³owieskiej. Ostatnie doniesienia dotycz±ce czterech stwierdzonych gatunków z obrêbu badanego kompleksu: Bryoria capillaris, Usnea barbata, U. lapponica, U. wasmuthi pochodz± z literatury historycznej. Trzy ze stwierdzonych gatunków - Bryoria capillaris, Usnea barbata, U. glabrescens zosta³y uznane za wymar³e w Puszczy Bia³owieskiej. Odnotowano owocnikuj±ce okazy Hypogymnia physodes, Parmelia sulcata, Usnea subfloridana co w przypadku tych gatunków jest rzadkim zjawiskiem. Ujawnienie nowych stanowisk gatunków dla których Puszcza stanowi ostatnie, krajowe miejsce wystêpowania, wytwarzanie przez wra¿liwe makroporosty du¿ych, dobrze rozwiniêtych plech oraz stwierdzenie apotecjów u gatunków, które rzadko owocnikuj± wydaj± siê potwierdzaæ aktualny status Puszczy Bia³owieskiej (a zw³aszcza Bia³owieskiego Parku Narodowego) jako najwa¿niejszego w kraju refugium le¶nej bioty porostów epifitycznych i epiksylicznych.

Stan zachowania bioty porostów w rezerwatach „Dêby Napiwodzkie"
i „Koniuszanka II" na Pojezierzu Olsztyñskim

STRESZCZENIE

Praca zawiera wykaz gatunków grzybów zlichenizowanych (porostów) stwierdzonych w latach 2006 - 2009 na obszarze dwóch le¶nych rezerwatów przyrody - „Dêby Napiwodzkie" i „Koniuszanka II", po³o¿onych w po³udniowej czê¶ci Pojezierza Olsztyñskiego. Odnotowano ³±cznie 122 taksony („Dêby Napiwodzkie" - 100, „Koniuszanka II" - 84). Najbardziej zró¿nicowan± grupê ekologiczn± stanowi³y epifity (³±cznie 118 gatunków), w¶ród których najwiêcej gatunków wystêpowa³o na korze dêbów (71) i grabów (61). Wyró¿niona biota porostów obejmuje 14 gatunków objêtych w Polsce ochron± („Dêby Napiwodzkie" - 14, „Koniuszanka II" - 11) oraz 49 taksonów zagro¿onych w kraju wymarciem („Dêby Napiwodzkie" - 36, „Koniuszanka II" - 29). Stwierdzono tak¿e liczn± grupê porostów charakterystycznych dla dobrze zachowanych lasów naturalnych (wska¼ników ni¿owych lasów puszczañskich) oraz kilkana¶cie innych, rzadkich gatunków, o s³abo poznanym rozmieszczeniu i statusie w Polsce (np. Arthonia muscigena, Bacidia hemipolia f. pallida, Bacidina neosquamulosa, B. sulphurella, Calicium parvum, Caloplaca lucifuga, Lecanora thysanophora, Lecidella subviridis, Mycobilimbia epixanthoides, Rinodina degeliana, R. efflorescens).

¦nie¿yczka przebi¶nieg Galanthus nivalis L.
w ¦wiêtokrzyskim Parku Narodowym

STRESZCZENIE

Galanthus nivalis L. jest rzadkim i ¶ci¶le chronionym w Polsce geofitem. Znajduje siê na wielu regionalnych czerwonych listach, np. Wy¿yny Ma³opolskiej (VU - nara¿ony na wymarcie). W Polsce jego naturalne stanowiska zlokalizowane s± na po³udniu kraju, g³ównie w rejonach górskich Karpat i Sudetów, a tak¿e na Wy¿ynach Po³udniowopolskich, w tym tak¿e w Górach ¦wiêtokrzyskich. Na terenie ¦wiêtokrzyskiego Parku Narodowego znane s± 3 stanowiska. Gatunek na Bukowej Górze zajmuje najwiêkszy area³ licz±cy ok. 30 ha, rozci±gaj±c siê wzd³u¿ grzbietu tego wyniesienia w kwa¶nej buczynie ni¿owej Luzulo pilosae-Fagetum. Drugim stanowiskiem jest Polana Bielnik na N stoku £y¶ca, zajmuj±cym ok. 16 ha. Powierzchnia ta zlokalizowana jest na ³±ce ¶wie¿ej ze zwi±zku Arrhenatherion oraz w ¿yznej buczynie karpackiej Dentario glandulosae-Fagetum. Najmniejszym stanowiskiem tego gatunku na terenie ¦PN, zajmuj±cym jedynie 0,6 ha jest Skarpa Zapusty, poro¶niêta niskim lasem gr±dowym Tilio cordatae-Carpinetum betuli na bardzo stromej skarpie o ekspozycji NW.
Wszystkie stanowiska na terenie ¦wiêtokrzyskiego Parku Narodowego s± naturalnymi stanowiskami. Osobniki w populacji wystêpuj± w do¶æ du¿ym zagêszczeniu, licz±cym ¶rednio 15 - 30 osobników na 1 m².
Z analiz danych literaturowych, w³asnych obserwacji oraz informacji ustnych pracowników Parku wynika, ¿e populacja G. nivalis w ¦PN jest stabilna, bez powa¿niejszych zagro¿eñ wewnêtrznych i zewnêtrznych.

Dendrochronologiczna ocena wieku drzew iglastych
w wybranych rezerwatach le¶nych województwa opolskiego

STRESZCZENIE

Praca ma charakter dokumentacyjny i przedstawia wyniki badañ dendrochronologicznych dotycz±cych wieku potencjalnie najstarszych drzew iglastych z wybranych rezerwatów przyrody województwa opolskiego. Badaniami objêto nastêpuj±ce rezerwaty: „Blok", „Bo¿e Oko", „Ba¿any", „Ja¶kowice", „Jeleni Dwór", „Komorzno", „Krzywiczyny", „Przysiecz", „¦miechowice". Do badañ wybrano gatunki drzew iglastych dominuj±cych w rezerwatach przyrody Opolszczyzny: Pinus sylvestris, Larix decidua, Abies alba oraz Picea abies. Próby pobierano ¶widrem Presslera, a do okre¶lenia wieku wykorzystano prost± metodê wykorzystuj±c± krzywiznê s³ojów rocznych, która pomimo swoich ograniczeñ pozwala na dok³adniejsze okre¶lenie wieku, ni¿ w przypadku zliczenia jedynie lat obecnych na odwiercie nie dochodz±cym do rdzenia. Przeprowadzona analiza dendrochronologiczna wykaza³a, ¿e wiêkszo¶æ badanych drzew jest starsza, ni¿ podaje literatura dotycz±ca rezerwatów Opolszczyzny. Z gatunków objêtych badaniami najstarsze okaza³y siê sosny i modrzewie osi±gaj±ce wiek ponad 200 lat i zachowane g³ównie w rezerwatach „Blok", „Ja¶kowice", „Komorzno", „Przysiecz". Najstarszym spo¶ród opróbowanych drzew okaza³a siê sosna z rezerwatu „Komorzno", która osi±gnê³a wiek 270 lat.

Kózkowate (Coleoptera: Cerambycidae)
Parku Krajobrazowego im. Gen. Dezyderego Ch³apowskiego

  STRESZCZENIE

W latach 2005 - 2010 zebrano materia³ faunistyczny do oceny sk³adu gatunkowego kózkowatych (Cerambycidae) z obszaru Parku Krajobrazowego im. Gen. D. Ch³apowskiego £±cznie stwierdzono wystêpowanie 69 gatunków co stanowi 36% fauny krajowej.
Czê¶æ z nich, jak na przyk³ad Ergates faber (Linnaeus, 1767), Stenocorus meridianus (Linnaeus, 1758), Grammoptera abdominalis (Stephens, 1831), Axinopalpis gracilis (Krynicki, 1832), Ropalopus femoratus (Linnaeus, 1758), Phymatodes pusillus (Fabricius, 1787) Chlorophorus herbstii (Brahm, 1790), Mesosa curculionoides (Linnaeus, 1761) to gatunki rzadkie, o niewystarczaj±cym rozpoznaniu wystêpowania na terenie kraju.
W materiale  dominuj± gatunki o zasiêgu palearktycznym (30,4%), znaczny udzia³ maj± gatunki ciep³olubne, zaliczane do zoogeograficznych elementów po³udniowych (21,6%), niemal brak gatunków zimnozno¶nych (1,4%).
Uzyskane wyniki dobitnie potwierdzaj± czêsto wysuwan± tezê o znaczeniu zró¿nicowania struktury krajobrazu rolniczego dla utrzymania wysokiego poziomu ró¿norodno¶ci biologicznej.

Wystêpowanie p³azów
w Obszarze Chronionego Krajobrazu „Pas Pobrze¿a
na wschód od Ustki"

  STRESZCZENIE

Artyku³ przedstawia sk³ad gatunkowy p³azów w Obszarze Chronionego Krajobrazu ,,Pas Pobrze¿a na wschód od Ustki" w latach 2008 - 2009. Na powierzchni oko³o 2 km² wyznaczono 19 zbiorników wodnych (6 sta³ych i 13 okresowych). Stwierdzono wystêpowanie 10 gatunków p³azów: Triturus cristatus, Lisotriton vulgari, Pelobates fuscus, Bufo bufo, Epidelea calamita, Hyla arborea, Pelophylax lessonae, P. esculentus, Rana temporaria i R. arvalis. Wiêkszo¶æ z nich gody odbywa³a w niedu¿ych, sta³ych zbiornikach wodnych z dobrze rozwiniêt± ro¶linno¶ci±. Wyniki badañ wskazuj±, i¿ gêsta sieæ ma³ych zbiorników wodnych jest wa¿nym elementem krajobrazu dla ¿ycia wielu gatunków p³azów.

Awifauna torfowisk i terenów podmok³ych
Górznieñsko-Lidzbarskiego Parku Krajobrazowego

  STRESZCZENIE

W ci±gu dwóch sezonów lêgowych (lata 2005 i 2006), na terenie Górznieñsko-Lidzbarskiego Parku Krajobrazowego, prowadzono badania ilo¶ciowe awifauny lêgowej z wykorzystaniem kombinowanej odmiany metody kartograficznej. Na dwudziestu powierzchniach badawczych, przeprowadzono w ka¿dym z sezonów po siedem kontroli, w tym sze¶æ rannych i jedn± wieczorn±. Czas trwania kontroli wynosi³ od 15 minut do 2,5 godzin, zale¿nie od wielko¶ci powierzchni, która mie¶ci³a siê w przedziale od 1,87 ha do 36,02 ha a ³±cznie 200,44 ha, co stanowi oko³o 1,5% ca³ego obszaru parku. Stwierdzono 95 gatunków ptaków z czego za lêgowe uznano 67. ¦rednie zagêszczenie par lêgowych ptaków na obszarach podmok³ych GLPK wynosi³o 27,9 p/10 ha i mie¶ci³o siê w przedziale od 15,8 p/10 ha na powierzchni Mszar P³ociczno I do 98,7 p/10 ha na powierzchni Piaseczenko. Spo¶ród gatunków lêgowych najwiêksz± frekwencjê wystêpowania mia³y: pierwiosnek Phylloscopus collybita i bogatka Parus major - 100%, kos Turdus merula i piecuszek Phylloscopus trochilus po 95%, najni¿sz± natomiast wynosz±c± - 5%: min. b±k Botaurus stellaris, bocian czarny Ciconia nigra, trzmielojad Pernis apivorus, kania czarna Milvus migrans, pliszka cytrynowa Motacilla citreola, dro¼dzik Turdus iliacus.
Zagêszczenie par lêgowych na poszczególnych powierzchniach badawczych porównano przy wykorzystaniu analizy skupieñ za miarê odleg³o¶ci przyjmuj±c odleg³o¶æ euklidesow±. Powy¿sza analiza uporz±dkowa³a powierzchnie próbne w sze¶æ grup. Pierwsza - powierzchnie z równym udzia³em terenów otwartych i obszarów poro¶niêtych lasem typu brzeziny bagiennej lub ³ozowiskami, druga - z du¿± ilo¶ci± otwartej przestrzeni poro¶niêtej trzcin± i turzycami z niewielkim udzia³em pojedynczych krzewów wierzb, trzecia - to du¿e powierzchnie licz±ce powy¿ej 15 ha z du¿ym udzia³em otwartej przestrzeni u¿ytkowane obecnie jako ³±ki lub bêd±ce w takim u¿ytkowaniu w niedawnej przesz³o¶ci, czwarta - to tereny ca³kowicie otwarte poro¶niête turzycowiskami lub ro¶linno¶ci± torfowiskow±, pi±ta - tereny poro¶niête lasem typu brzeziny bagiennej, szósta - z du¿± mozaik± ¶rodowisk, wysokim udzia³em ³ozowski i zakrzewieñ i bezpo¶rednim kontaktem ze zbiornikami wodnymi.

Wp³yw antropogenicznego przekszta³cenia krajobrazu
na sk³ad pokarmu puszczyka Strix aluco L.
w Biebrzañskim Parku Narodowym

STRESZCZENIE

Celem badañ prowadzonych w latach 2003 - 2009 na terenie Biebrzañskiego Parku Narodowego by³o scharakteryzowanie pokarmu puszczyków gniazduj±cych w ¶rodowiskach o ro¿nym stopniu przekszta³cenia antropogenicznego. Wypluwki zbierano w trzech miejscach: w obszarze ochrony ¶cis³ej Czerwone Bagno (lasy naturalne), w okolicach wsi Olszowa Droga (sztuczne drzewostany granicz±ce z rozleg³ymi turzycowiskami) oraz w przyko¶cielnym parku w Goni±dzu (tereny zurbanizowane). £±cznie zgromadzono 363 wypluwek, z których oznaczono 1127 ofiar. Podstawow± ofiar± puszczyków w trzech typach krajobrazu by³y ssaki choæ ich udzia³ na poszczególnych stanowiskach by³ istotnie ró¿ny. Gryzonie (podobnie jak ssaki) by³y najmniej liczne w Goni±dzu a najczê¶ciej wystêpowa³y w materiale z Czerwonego Bagna. Gryzonie zwi±zane z terenami otwartymi (g³ównie Microtus oeconomus) odgrywa³y najwiêksz± rolê w pokarmie sów gniazduj±cych w pobli¿u rozleg³ych turzycowisk (Olszowa Droga). Gryzonie le¶ne (Apodemus flavicollis i Myodes glareolus) by³y najliczniejsze w pokarmie sów gniazduj±cych na Czerwonym Bagnie natomiast w materiale z Goni±dza nie wystêpowa³y. Gatunki synantropijne (Mus musculus i Rattus norvegicus) by³y rejestrowane jedynie w Goni±dzu. Udzia³ ssaków ryjówkokszat³tnych w pokarmie na Czerwonym Bagnie i w okolicach Olszowej Drogi by³ zbli¿ony (ok. 20% ofiar), w krajobrazie zurbanizowanym ich udzia³ wynosi³ zaledwie 6% a jedynym chwytanym gatunkiem by³ kret Talpa europaea. Ptaki najwiêkszy udzia³ mia³y w diecie sów z Goni±dza (ok. 33%)
a najmniejszy na Czerwonym Bagnie (4,1%). Wraz ze wzrostem stopnia antropogenicznego przekszta³cenia ¶rodowiska w diecie sów rós³ udzia³ ptaków, kretów i gryzoni synantropijnych, natomiast spada³ udzia³ gryzoni oraz ssaków ³±cznie.
Najwê¿sz± niszê pokarmow± mia³y ptaki gniazduj±ce w naturalnych warunkach ¶rodowiskowych (Czerwone Bagno), na pozosta³ych dwóch stanowiskach oszacowana warto¶æ by³a podobna.
Najwy¿sz± ¶redni± masê cia³a ofiary (38,8 g) stwierdzono u puszczyków z Goni±dza (jako, ¿e ptaki, szczury i krety by³y tu licznymi ofiarami), natomiast na pozosta³ych dwóch stanowiskach ofiary by³y przeciêtnie dwukrotnie l¿ejsze. ¦rednia liczba ofiar przypadaj±ca na wypluwkê by³a odwrotnie proporcjonalna do ¶redniej masy cia³a ofiary (Goni±dz 1,9; Olszowa Droga 3,1; Czerwone Bagno 3,5 ofiary/wypluwkê). 

NOTATKI FLORYSTYCZNE, FAUNISTYCZNE I MYKOBIOTYCZNE

Nowe stanowisko Cypripedium calceolus L. (Orchidaceae)
na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego

STRESZCZENIE

Jednym z najciekawszych i naj³adniejszych przedstawicieli rodziny Orchidaceae w naszej florze jest obuwik pospolity - Cypripedium calceolus L. Stanowiska tego gatunku s± rozproszone na obszarze ca³ego kraju, jednak najwiêksze ich zagêszczenia znajduj± siê na Wy¿ynie Lubelskiej, Roztoczu oraz w po³udniowej czê¶ci Wy¿yny Krakowsko-Czêstochowskiej. Gatunek ten preferuje gleby zasobne w wêglan wapnia. Wystêpuje w prze¶wietlonych lasach, a tak¿e jest czêstym sk³adnikiem ciep³olubnych zaro¶li i muraw kserotermicznych.
Ze wzglêdu na kurczenie siê naturalnych drzewostanów li¶ciastych, procesy sukcesji wtórnej, a tak¿e niszczenie przez cz³owieka stanowisk, g³ównie w pobli¿u miast jest gatunkiem zagro¿onym i w wiêkszo¶ci krajów Europy jest chroniony. W Polsce podlega ¶cis³ej ochronie gatunkowej, i jest wpisany na czerwon± listê ro¶lin naczyniowych.
Wcze¶niejsze prace, wykazuj± wystêpowanie na terenie Ojcowskiego Parku Narodowego przynajmniej 18 gatunków z tej rodziny, w tym C. calceolus na trzech stanowiskach.
Nowe stanowisko znajduje siê w ¶rodkowej czê¶ci Doliny Paduch (na wysoko¶ci 375 - 413 m n.p.m.) w dwóch s±siaduj±cych ze sob± kwadratach ATPOL (DF-48 i DF-49). Po³o¿one jest na zboczu, o nachyleniu 35 - 40º i ekspozycji pó³nocno-zachodniej. Stok jest poro¶niêty w dolnej czê¶ci lasem gr±dowym (Tilio-Carpinetum), przechodz±cym stopniowo w czê¶ci wierzchowinowej w bór mieszany (Pino-Quercetum). Teren ten jest silnie zacieniony i pokryty drobnym rumoszem ska³ wapiennych a ze wzglêdu na ukszta³towanie i po³o¿enie ten obszar parku jest stosunkowo rzadko penetrowany przez ludzi.
Od 2005 roku, obserwowano w tym miejscu pojawianie siê 8 p³onnych i 5 kwitn±cych osobników C. calceolus. Ka¿dego roku u czê¶ci osobników obserwowano tak¿e zawi±zywanie owoców. Jakkolwiek stanowisko nie jest liczne zas³uguje na dok³adniejsze badania, które pozwol± kontrolowaæ kondycjê populacji w kolejnych latach.

Skoczogonki (Collembola) wydm ¶ródl±dowych
specjalnego obszaru ochrony Wrzosowisko Przemkowskie

STRESZCZENIE

W wyniku badañ wydm ¶ródl±dowych specjalnego obszaru ochrony Wrzosowisko Przemkowskie stwierdzono wystêpowanie 31 gatunków skoczogonków (Collembola). Badany obszar po³o¿ony jest na Nizinie ¦l±skiej, we wschodniej czê¶ci Borów Dolno¶l±skich i obejmuje tereny zdegradowane w wyniku wieloletniej dzia³alno¶ci wojskowej. Na jego powierzchni obecne s± ods³oniête wydmy ¶ródl±dowe poro¶niête przez zespo³y inicjalnych muraw i suchych wrzosowisk, w otoczeniu borów sosnowych. Badania prowadzono od listopada 2007 r. do wrze¶nia 2008 r. Próby pobierano z 10 stanowisk ró¿ni±cych siê szat± ro¶linn±. Materia³ ekstrahowano w aparacie Tullgrena i poprzez flotacjê. W¶ród wykazanych gatunków 2 okaza³y siê nowe dla fauny Polski: Folsomina onychiurina i Entomobrya handschini. Wiêkszo¶æ stwierdzonych gatunków jest szeroko rozpowszechniona, z wyj±tkiem kilku, które uznane zosta³y za szczególnie interesuj±ce: Hypogastrura kelmendica, Deharvengiurus denisi, Karlstejnia norvegica, Mesaphorura atlantica i Micranurophorus musci. W¶ród wykazanych gatunków na uwagê zas³uguj± formy glebowo-psammofilne: Mesaphorura atlantica,
M. macrochaeta, Karlsteinia norvegica, Folsomina onychiurina i Micranurophorus musci. Obecno¶æ gatunków unikatowych na Wrzosowisku Przemkowskim pozwala uznaæ je za obszar potencjalnie cenny przyrodniczo.

XVII Wystawa Grzybów Puszczy Bia³owieskiej w Hajnówce

STRESZCZENIE

Na tegorocznej XVII Wystawie Grzybów Puszczy Bia³owieskiej pokazano ponad 250 gatunków zarówno mikro, jak i makrogrzybów. Okazy prezentowano w kilku grupach tematycznych: grzyby jadalne, truj±ce, niejadalne, nadrzewne i nadrewnowe, podlegaj±ce ochronie gatunkowej oraz mikroskopijne grzyby paso¿ytnicze ro¶lin. W¶ród eksponowanych na wystawie grzybów a¿ 60 gatunków, czyli prawie 25% wszystkich prezentowanych jest wymieniana w „Czerwonej li¶cie grzybów wielkoowocnikowych w Polsce": 16 w kategorii wymar³e i zaginione (Ex) oraz wymieraj±ce (E), 14 w kategorii nara¿one (V), 28 w grupie rzadkie (R) i 2 o nieokre¶lonym zagro¿eniu (I). Pokazano 5 gatunków chronionych i 21 gatunków dopuszczonych do obrotu i handlu przez Ministra Zdrowia. Zaprezentowano tak¿e nowe dla Puszczy gatunki: czubajkê gwia¼dzist± Macrolepiota konradii, ciemnobia³kê popêkan± Melanoleuca strictipes, dzwonkówkê czarnoniebieskaw± oraz pochwiaka myszatego Volvariella murinella.