Po raz pierwszy Światowy Dzień Mokradeł obchodzony był w 1997 roku. Termin tego ekologicznego święta wyznaczono na 2 lutego, co ściśle wiąże się z podpisaną w tej dacie Konwencją Ramsarską (najstarsza światowa konwencja poświęcona ochronie środowiska przyrodniczego), stojącą na straży ochrony i zrównoważonego użytkowania mokradeł. Zgodnie z konwencją mokradło to obszar leżący na pograniczu środowiska wodnego i lądowego - to bagna, wody śródlądowe oraz najpłytsze przybrzeżne wody morskie.

Światowy Dzień Mokradeł zwraca uwagę na środowiska wodne w szerszym zakresie, np. dotyczącym ekosystemów leśnych związanych z wodą. Stąd w przededniu 49 rocznicy podpisania tak ważnej konwencji, warto wspomnieć o siedliskach wodnych Białowieskiego Parku.

Choć na obszarze Białowieskiego Parku Narodowego dominują siedliska leśne, to są one urozmaicone siedliskami nieleśnymi i wodnymi. Wody powierzchniowe pokrywają niewiele ponad 0,18% powierzchni Parku, a ponad 60% jego obszaru stanowią siedliska ściśle zależne od wód. „...Głównym elementem układu hydrologicznego Parku są rzeki. Najcenniejsze obszary leśnie BPN, położone są w widłach rzek Narewka i Hwoźna. Ponad 44% powierzchni Parku odwadnia system Hwoźnej..." (Bajkiewicz-Grabowska, Karczewska 2012).

Istotnym elementem sieci hydrograficznej BPN są bagna śródleśne - zarówno płytkie torfowiska wysokie, przejściowe, jak i niskie, o pochodzeniu szuwaro-turzycowym lub olsowym. Torfowiska zajmują około 15% powierzchni Parku i w większości porasta je las.

Dzień Mokradeł świętowany jest przez organizacje pozarządowe, agencje rządowe oraz instytucje zajmujące się ochroną przyrody i edukacją, np. parki narodowe, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, uczelnie. W czasie Dnia Mokradeł organizowane są konferencje, konkursy, audycje oraz są promowane programy ochronne. W tym roku święto otrzymało hasło: „Mokradła dla różnorodności biologicznej" - tym bardziej zachęcamy do lektury wydawnictwa - „Ekosystemy wodne Białowieskiego Parku Narodowego" (wydanego w ramach projektu realizowanego przez Białowieski Park Narodowy wraz z Centrum Informacji o Środowisku UNEP/GRID-Warszawa). Publikacja zredagowana przez dr Renatę Krzyściak-Kosińską i dr hab. Elżbietę Wilk-Woźniak zawiera wyniki inwentaryzacji siedlisk i organizmów wodnych Białowieskiego Parku Narodowego przeprowadzonej w 2015 roku przez zespół specjalistów z kilku ośrodków naukowych Polski - jest to dokumentacja aktualnego stanu ekosystemów wodnych Parku.