Największym ssakiem drapieżnym Puszczy Białowieskiej jest wilk. Wiki żyją w rodzinach, złożonych z pary rodzicielskiej i jej potomstwa. Organizacyjnie wilcze formacje rodzinne przypominają tradycyjne rodziny – każdy z wilków ma w niej swoje miejsce, a wszystkie łączą silne więzy rodzinne. Niejednokrotnie w takiej grupie znajdują miejsce bracia, siostry, a czasami nawet niespokrewnione osobniki. Para rodziców naturalnie kierująca aktywnością wilczej grupy, nie uznaje „rozwodów" - do rozstań dochodzi głownie na skutek śmierci jednego z partnerów, przyczyną której jest częstokroć człowiek. Raz w roku, w styczniu-marcu, para rozpoczyna gody, których owocem są urodzone po około 60 dniach szczenięta. Malutkie wilczki, zwykle w liczbie pięć-sześć, przychodzą na świat najczęściej w jednej z kilku wykopanych przez matkę nor, pod wykrotami lub w dobrze osłoniętych legowiskach na ziemi. Tam przebywają przez pierwszy okres życia pod troskliwą opieką samicy-wadery, karmione wyłącznie jej mlekiem. Przez pierwsze tygodnie życia szczeniaki są ślepe i głuche. Wówczas zaopatrzenie kulinarne swej partnerce zapewnia samiec. Po dwóch-trzech tygodniach wilczki zaczynają poznawać świat – wychodzą na pierwsze wycieczki poznając najbliższe okolice swej nory. W tym okresie dorosłe z grupy dostarczają pokarm matce i jej potomstwu. Ze względu na choroby, pasożyty i inne czynniki, pierwszy rok życia przeżywa najczęściej mniej niż połowa miotu.
Młode wilki opuszczają grupę rodzinną zwykle pod koniec pierwszego lub w drugim roku życia, choć niektóre pozostają w rodzinie dłużej, pomagając w wychowie szczeniąt.
Liczebność polskich watah to około 2-12 wilków, najczęściej 4-5, co ma miejsce również na terenie Puszczy Białowieskiej – w jej polskiej części występują 4 watahy, liczące łącznie około 20 wilków.